یا امام حسن مجتبی (ع)

خادمان حرمت جن و ملک ، جبرائیل
می کند حضرت خالق ز مقامت تجلیل
گشته عرش از خم ابروی کمانت تشکیل
کی کنم ماه جمال تو به یوسف تمثیل
از خدا خواسته ام کلب درت باشم چون
می شود کلب ز مهر تو به انسان تبدیل

در کف تربت پاک تو به طف افتادم
طف اشکم که ز هجر‌ تو به کف افتادم

روضه خوان ها

آنانکه روضه خوانند با اشک می توانند
حرف دلی بگویند از عمق جان بخوانند
آنها که عبد یارند ، دائم به پای دارند
مستور سر عشقند بی نام و بی نشانند

حسین جان (ع)

از سر پلک تو افتاده بن و بنیادم
مرغ بام ملکوتم که تویی صیادم
تا خود حشر به پای تو فقط سجادم
اهل جنت نه و من اهل حسین آبادم

یا صاحب الزمان (عج)

افتاده ای بودم که دستم را گرفتی
مانند نوری در دل من پا گرفتی

از آسمان عشق چترت را گشودی
یکدفعه در قلب اسیرم جا گرفتی

یا صاحب الزمان (عج)

من گمراه عجب منکده ای وا کردم
پشت خود را به تو و روی به دنیا کردم
سالها در تن تزویر شدم ناپیدا
گرگ را در تن یک میش هویدا کردم

امام کاظم (ع)

بال و پر سوخته را پا بزنی، می افتد
شکر، چشمت به دل همچو منی می افتد

تو که کوکش نکنی حس نوشتن دارد
مرغ عشق تو ز ساز دهنی می افتد

یا صاحب الزمان (عج)

نکرده ام عملی تا ز تو ثواب بخواهم
منی که تشنه نبودم چگونه آب بخواهم

شبی که بی تو شود صبح بهتر آنکه نیاید
تورا بخواب ندیدم چگونه خواب بخواهم

یا زینب (س)

خیرت قبول ، دست تو دست بگیر داشت
چشمت عنایتی به من سر به زیر داشت

حاتم نشسته بود که با دست بشمرد ؟
بیت کریم پرور تو چند اسیر داشت؟

دستش شکست بس که حریمت فقیر داشت
لطف خدا میان کمان تو تیر داشت


دستت درست ، روح صغیرم کبیر شد
پس کو برات دیدن شش گوشه ، دیر شد