غزل اخلاقی

همچو سنبل که ، در ایام جوانی زنده است
مهربانی کن ، که دل ، با مهربانی زنده است

شکر خالق را بگوی و جسم بی جانی نباش
روح ما هر لحظه با حمد زبانی زنده است

 

مناجات با خدا و امام رضا (ع)
و گریز به روضه حضرت علی اکبر (ع)

مه عشق است بیایید خدا منتظر است
بشتابید که ارباب سخا منتظر است
بهر بخشایش هر جرم و خطا منتظر است
راه گم کرده بیا راهنما منتظر است

کاش باشیم، به دربار سلیمان، موری
تا به کی قسمت ما هست غم مهجوری

خسته ام از همه و از خودم حتی چه کنم
شده ام بنده ولی بنده ی دنیا چه کنم

بی توکل تر از آنم که به تو تکیه کنم
فکر هر روز من این است که فردا چه کنم

یا الهی ....

گدائیکه ندارد با خدای خود سر و کاری
مریض است و ندارد در کنار خود پرستاری
درِ لطف و کرم باز و خدا همین در کمین توست
اگر خواهی برو اما بدان ای بنده مختاری

سلام بر ماه رجب و صاحب آن ماه

گناه پشت گناه و گناه پشت گناه
تمام عمر تباه و تمام عمر تباه
نفس فتاده به سینه برون نمی آید
کجاست خسروی خوبان ، کجاست ذکر صباح

یا کریم یا رب

حسادت هست آنجائی که شیطان می شود پیدا

و آنجائی که طاعت نیست عصیان می شود پیدا

سیاهی ناگهان جای سپیدی را نمی گیرد

کپک در قسمتی از گوشه ی نان می شود پیدا