بنده ام آمده ام بر در آن بنده نواز
تا در لطف کند بر منِ بی مرتبه باز

عجبی نیست ز شوق مه منظومه ی عشق
دود خاکستر دل روی بیارد به فراز

خارم و آرزوی جان و جنانم این است
رکعتی پشت گل فاطمه افتم به نماز

باز پایین برود کفه ی موی مه ما
اگر افتد همه ی دهر در آن سوی تراز

ترسم از کثرت بی هوشی معقولات است
کاش بیرون نشود یار من از پرده راز

ز کرمخانه ی آن یار چه باید خواهم
منم و کوتهی جانم و این دست دراز

جعفر ابوالفتحی