مناجاتی - سیدالشهداء (علیه السلام)

به اشک دیده اگر خو گرفته چشمانم
خوشم چرا که به پای حبیب گریانم

سپید مویم و چون ابر ، گریه می بارم
ز هجر روی تو یعقوب بیت الاحزانم

 

چو سائلان حزینت به پات می افتم
بیا نظر بنما و بیا مرنجانم

مرا به دولت دنیا نبوده هیچ نیاز
که نان عشق علی هست زیر دندانم

به کیمیای محبت چو زر درخشانم
اگرچه من چو اسیران ترک و افغانم

اگر که آمدی اینبار ،سوی کاشانه
به زیر پا نظری کن که فرش ایوانم

چو آهویی که به صحرای زلف تو افتاد
ز تیر هر مژه ات زارم و گریزانم

ببین که بلبل جانم همیشه می خواند:
 حسین باغ و بهارم ، حسین بستانم

به پای بلبل طبعم تو دانه میریزی
که موی توست رها گشته بین اوزانم

تویی تو قبله ی ایمان و دین و قرآنم
تویی تو مایه ی غفران و روح و ریحانم

تمام آرزوی قلب زار من این است
برای راه تو سرداده خون بیفشانم

ببر به کرببلایت مرا به وقت مرگ
که خاک کرببلای تو هست رضوانم


جعفر ابوالفتحی