غزل اخلاقی

همچو سنبل که ، در ایام جوانی زنده است
مهربانی کن ، که دل ، با مهربانی زنده است

شکر خالق را بگوی و جسم بی جانی نباش
روح ما هر لحظه با حمد زبانی زنده است

 

کن قناعت، باش عاشق ،کفر خالق را مگوی
عاشق شوریده جان با تکه نانی زنده است!

کن توکل بر جهانبانی که می بیند تو را
آنکه دارد جایگاه "دیده بانی" زنده است

بر "معافی" دل بده تا "ابتلا" پیدا کنی
هر دلی با ابتلا بر دل ستانی زنده است

نور حق بر "بهبهانی" حرف حق میزد فقط
مرد حقگو کی بمیرد ؟ "بهبهانی" زنده است

مثل آن بلبل که با آوازه خوانی زنده است
"جعفر" شیرین زبان با "درفشانی" زنده است

جعفر ابوالفتحی