غزل شهادت حضرت مسلم (علیه السلام)

پیرهن خونی و سر خونی، دو چشمم تار تار
گیر افتادم میان مردمی بی بند و بار

می شوی آقا کجا با اهل بیتت رهسپار
کوفه می آیی بیا اما نه با ایل و تبار

 

اعتقاد مردم کوفه پر است از انحراف
نامه هاشان مملو از صد ها دروغ شاخدار

رو ندارم تا به رویت بنگرم ای ماه رو
شرمسارم شرمسارم شرمسارم شرمسار

هر قدر گفتم به آنها "لا فتی الا علی"
نیست جز شمشیر حق " لا سیف الا ذوالفقار"

هیچ کس این حرف را از من خریداری نکرد
وای از آن روزی که دل گردد به نافهمی دچار

قد یک ارزن سخن های لب قرآنی ام
پیش این جمعیت بی دین ندارد اعتبار

در گلویم استخوان مانده ست مانند علی
تازه میفهمم که یعنی چه "میان چشم، خار"

خوشبحال من اگر که ، در ره عشق خدا
با لب تشنه کنم جان را برای تو نثار

هر قدر در این پیاله باده میریزی بریز
ای جنون بندگی تو دست از من ندار


جعفر ابوالفتحی