غزل شهادت حضرت مسلم (علیه السلام)

گیر افتادم میان مردمی بی بند و بار

اعتقاد مردم کوفه پر است از انحراف
نامه هاشان مملو از صد ها دروغ شاخدار

رو ندارم تا به رویت بنگرم ای ماه رو
شرمسارم شرمسارم شرمسارم شرمسار

هر قدر گفتم به آنها "لا فتی الا علی"
نیست جز شمشیر حق " لا سیف الا ذوالفقار"

هیچ کس این حرف را از من خریداری نکرد
وای از آن روزی که دل گردد به نافهمی دچار

قدر یک ارزن سخن های لب قرآنی ام
پیش این جمعیت بی دین ندارد اعتبار

در گلویم استخوان مانده ست مانند علی
تازه میفهمم که یعنی چه "میان چشم، خار"

این خزان را ای گل زهرا به حالش کن رها
کوفه با هفتاد و دو گل هم نمی گردد بهار

تا به پایت زخم خوردم ضربه ضربه تیر تیر
از برایت گریه کردم، های و های و زار ، زار

از عماره بی سر افتادم‌ زمین بی غمگسار
از قناره ذره ذره ریختم چون آبشار

شک ندارم چوب های کوفه هم بد نیت اند
خیمه هایت از شرار کینه می گیرد شرار

چه بگویم در جواب مادرم زهرا، حسین
بشنود زینب اگر یک ناسزا در این دیار

کوفه من را کشت...دختر بچه دارد جای خود...
میشود سهم رقیه ضرب سیلی بی شمار
 




جعفر ابوالفتحی